Jak mądrze kochać dziecko?
Miłość rodziców do dziecka jest miłością najpiękniejszą. Nie powinna jednak przejawiać się
w sposób przynoszący dziecku szkodę, prowadzący do ujemnych konsekwencji dla rozwoju
jego osobowości.
Kochający rodzic pragnie, byjego dziecku było dobrze, by nie działa się mu żadna krzywda.
Przejawia troskę o zapewnienie mu jak najlepszych warunków życiowych, o rozwijanie zdolności,
usuwanie cech ujemnych, o kształtowanie jego osobowości.
Rodzice nie tylko pragną, by jego dziecko rozwijało się jak najlepiej, ale czują się odpowiedzialni za
ten rozwój i wychowanie.Miłość rodzicielska obejmuje cały szereg uczuć, przekonań
, pragnień i działań. Jest to (i powinien być) trwały stosunek matki i ojca do dziecka, ich postawa
wobec niego. Nie jest obojętny dla kształtowania cech psychicznych dziecka ten zewnętrzny wyraz
rodzicielskiej miłości . Ma wpływ także na rozwój fizyczny. Duże znaczenie ma więc sposób, w jaki
rodzice kochają dziecko, jak wyrażają swoją do niego miłość. Wpływa to i na dalsze losy dziecka.
Zależy od tego także jego przygotowanie do życia w społeczeństwie.
Celem tego artykułu jest nakłonienie Państwa –Rodziców do przemyślenia swoich uczuć do dzieci.
Miłość rodzicielska jest zjawiskiem naturalnym, lecz zdarza się, że matka, ojciec nie dbają o swoje
dzieci, bywa, że matka porzuca dziecko, a ojciec nawet nie pragnął go zobaczyć. Rodzice, którzy
odtrącają dzieci należą do rzadkości. Ogromna większość matek i ojców okazuje dzieciom miłość,
otacza je troską, alestopień nasilenia miłości i sposób okazywania jej dziecku są bardzo
zróżnicowane.Trudno jest określić w sposób jednoznaczny, kiedy miłość rodziców do dziecka jest
właściwa. Jakie musi spełniać warunki, co uwzględniać, by nie tylko zaspokajała potrzeby psychiczne
rodziców, czyniła zadość ich aspiracjom, lecz by jej konsekwencją były jak najkorzystniejsze warunki
rozwojowe dziecka? Odpowiedź nie jest łatwa, należy podkreślić kilka istotnych czynników:
Zainteresowanie rodziców dzieckiem
Rodzice kochający dziecko w sposób właściwy interesują się nim, jego sprawami, jego przeżyciami,
jego rozwojem. Dają temu wyraz w sposób bezpośredni - przez utrzymywanie bliskiego kontaktu, a
także w sposób pośredni- przez interesowanie się jego stanem zdrowia, rozwojem psychicznym,
intelektualnym, społecznym, jego nauką, procesem dojrzewania i osiągania samodzielności.
Stopniowo, w miarę jak dziecko rośnie, dojrzewa i usamodzielnia się, rodzice poświęcają mu
coraz mniej czasu. Jednak ich zainteresowanie nie słabnie, zmienia się tylko jego zewnętrzny
wyraz. Rozmiary zainteresowania powinny być uzależnione od wieku i potrzeb dziecka.
Należy unikać przesady, nadmiaru opieki i kontroli, zbyt dużej koncentracji na sprawach
dziecka, bo jest to męczące i szkodliwe dla obu stron.
